Deer Penguin

Wanneer ik opsta heeft het lief de nieuwe cijfers al gecheckt. Even maak ik de bedenking dat ik vroeger moet opstaan, maar die schud ik snel van me af. Ik heb mijn lichaam beloofd om deze periode op haar aangegeven ritme te leven. En die belofte ga ik waarmaken.

Ik en ’t lief drinken koffie en eten boterhammen met boter, kaas en aardbeienconfituur. Een combinatie die ik niet meer at sinds mijn jeugdjaren.

De nieuwe cijfers komen hard aan. 30 doden de afgelopen 24 uur. Ook een eerste besmetting in Congo. Volgens het lief nefast, want daar is amper medische zorg, het leven primitief en wonen ze kort op elkaar. We worden er beiden stil van. Verkleinen wij onze problemen door er grotere te zien ergens anders?

Ik app wat over en weer met klantjes. Eén koppel is op wandel in Averbode en stuurt me foto’s van verlaten wandelwegen. Een ander volgt afstandscursussen. Nog iemand was ziek, koorts, hoesten, keelpijn, alles op en aan maar geen corona. Vandaag is ze genezen en blij dat ze van het zonnetje kan genieten, al is het in haar eigen tuin.

’t Lief gaat naar zijn wit krukje in de tuin en ik schrijf nog wat aan dit dagboek. Sporadisch hoor ik dat ’t lief buiten een afstandspraatje doet met een klant die passeert. Al zijn er dat minder dan begin van de week.

Later op de middag gaan we wandelen. Maar Vegas beslist er anders over op nog geen 500 meter van huis weigert hij dienst dus gaat ’t lief met hem terug. Ik ga alleen verder, die frisse buitenlucht doet deugd. Ik besluit geen spotify of podcast te luisteren, maar te genieten van de geluiden van de natuur. Daar waar ik een week geleden zoveel mogelijk dingen in één uur wou proppen, spreid ik nu alles over mijn dag.

G&G, passeren met de fiets en houden halt. Op een normale zaterdag draaien hun fietsen af aan ons café. Zetten ze zich aan de toog, tap ik voor hem een pintje, in een glas met gouden randje, en voor haar een warme choco om op te warmen en nadien een glas witte wijn. Als ze blijven hangen, haal ik rond een uur of 20 frieten.

Vandaag is anders. Vandaag staan zij links van de weg en ikke rechts. Hun kijk op de zaken is anders, groot probleem voor economie, het wordt erger gemaakt dan het is, …. Ik heb geen uitgesproken mening want ik maak me zorgen om beide, economie en gezondheid. Of de lockdown nu wel of niet de juiste manier is, dat zullen we nooit weten. Een fietser die ons passeert grapt dat 1,5 meter afstand houden voldoende is. We lachen en zeggen dat we zijn passage hadden ingecalculeerd. Zij rijden door en ik wandel verder, de wind is koud.

Op Facebook deel ik onze kleine gelukjes van afgelopen week en vraag hoe het met mijn Facebook vrienden gaat. Velen bakken frietjes, andere puzzelen 1500 stukken, sommigen werken, anderen hun dieet is in lockdown, … Er is nog geen sprake van verveling en de meesten zijn oké. Onze flexi jobber mist ons.

Vandaag stond ons jaarlijks evenement Geanimeerde Wandeling & BBQ op het programma. Vorige week was water & regen de grootste vijand van deze activiteit, nu Corona de vijand van de wereld.

2.815 Besmettingen
67 Overleden

20 maart, vandaag is mijn oudste zus jarig! Details over haar leeftijd zijn niet aan mij om te delen. Maar aangezien het om een mooi rond getal gaat, had ik deze dag blanco gelaten in mijn agenda. Draait dat nu jammer genoeg even anders uit.

We kijken Buurt Politie. We becommentariëren de scenes en lachen wat af, zo slecht dat het goed is zegt ’t lief. Nog voor hij naar het volgende programma kan zappen zet ik TV af. Eerst buiten, nu. Veggie gaat mee.

Er passeert een klant met de fiets. We praten, veilig op afstand.

Bij de buurman, die in de tuin aan het werk is, houden we even halt. Een meisje komt al joggend de straat in gedraaid, haar vriendin naast haar met de fiets. Wanneer ze ons zien, gaat de vriendin achter haar fietsen en stappen wij achterut, de berm in, op automatische piloot, alsof we dit al jaren doen.

Onderweg spelen we de scene van buurtpolitie na, onze Veggie wordt den Barry en moet de boeven opsporen. Mijn duim en wijsvinger het geweer.

De stilte in de straten valt op. Het enige lawaai dat we horen is de natuur en de buurman die een kilometer verder in zijn tuin staat te werken.

Thuisgekomen eten samen een boterham, drinken een kop koffie en checken het nieuws. Even, kort.

’t Lief gaat verder werken in de tuin. Ik lees mails en doe het nodige voor de aanvraag van overbruggingsrecht en hinderpremie. Dan beslis ik om online een dagboek te starten op deze blog.

Rond 17 uur realiseer ik me dat ik nog maar twee keer naar het nieuws heb gekeken.

We eten left over spaghetti voor TV. Ik chat nog even met de jarige zus. We sturen beide een sfeer foto. Ieder vanuit onze eigen luie zetel.

2257 Besmet
37 Overleden

Vandaag mocht ’t lief zijn gips eraf! Op de baan was het rustig, de parking van het ziekenhuis, angstvallig leeg.

Bij binnenkomst meten verplegers – aangekleed met mondmaskers en handschoenen – zijn temperatuur en ontsmetten zijn handen. Een beetje verderop staan werkmannen, in gewone werktenue, te debatteren over de plaatsing van een nieuwe balie.

De plaaster is eraf maar hij vindt dat spijtig. ’t Lief kan zijn elleboog amper 45 graden plooien en dat doet pijn. Binnen een week of 4 moet hij terug voor check up. Tot dan is het zelf wat stretchen aan de tafel.

We bellen dochterlief wakker, nu we hier toch zijn willen we aan haar appartement gaan zwaaien. Ze komt naar beneden en we praten wat, zij in het sas van de voordeur en wij op het eind van het voetpad. Een meneer passeert, instinctief doen wij drieën een stap achteruit. Waar je je vroeger afvroeg of je misschien stonk, wordt je daar in deze tijden extra voor bedankt.

We zeggen dag tegen de dochter. Zonder kusjes of knuffels. Maar wij met: ‘take care, hou moed, zorg dat je buitenlucht krijgt en laat dagelijks van je horen’. En zij met een dikke vette eyeroll en een glimlach.

Ik stopte bij de AVEVE. Vastbesloten om mij niet meer te laten vangen aan een ganse dag nieuws refreshen, is het idee bloemen en groenten te zaaien en zelf brood te bakken. De afdeling tuinplezier is een no go. Dit deel van de winkel is afgesloten met rode linten er is alleen toegang tot voeding (voor dier of mens). De afdeling bakplezier is zo goed als leeg gekocht, ik neem nog wat diepvries croissants en tijgerpistolets mee voor het weekend.

Onderweg hebben ’t lief en ik onze eerste Corona ruzie. Wel, zo noemt hij het. Ik denk dat als ik door ne put rijdt, die ik echt niet gezien heb, dat altijd op een ruzie zal uitdraaien, Corona of niet.

Geen zaadjes en geen brood, dan maar zelfgemaakte frietjes. 800 gram patatten voor 4 personen zegt Jeroen. Ik pak voor de zekerheid 1,3 kg voor ons 2. Wanneer het lief de voorgebakken hoeveelheid ziet, slaat hij in paniek! Maak er nog maar wat meer, het laatste wat ik wil is met u ambras maken over patatten.

‘S Avonds eten we zelfgemaakte frieten met steak en sla voor TV.

1795 Besmet
21 Overleden
31 Genezen

Aangezien vanaf 12 uur het normale leven tot het minimum herleid wordt, besluiten we nog snel wat papieren van ’t lief zijn val bij de dokter droppen.

We rijden ook langs ’t lief zijn tante en nonkel om aan de venster te gaan wuiven. Natuurlijk komen zij buiten. We praten met elkaar, ieder vanuit zijn hoek want er is van zichzelf een soort natuurlijk vierkant ontstaan. Vandaag mochten 65-plussers een uurtje vroeger naar de winkel. Maar shoppen op 30 minuten is moeilijk voor tante en ook al mogen ze niet met twee, nonkel kan ook niet alleen want die weet niks staan. Ook voor hen is het dubbel, langs de ene kant zien ze velen die de social distance niet respecteren. Langs de andere kant, zien ze zoveel bekenden waarmee je geen praatje mag slaan. We spreken ook over de Corona patiënten in hun dorp en dat ’t neefje gisteren was komen vragen of ze hulp nodig hadden. Wetend dat ze oké zijn en dat er nog anderen voor hen zorgen, rijden we verder.

’t Lief stelt voor om even langs mijn mama te gaan. Want ook al konden we tot nu toe – redelijk – vrij bewegen. Het is al een week of twee geleden dat ik haar nog zag. Ze zit aan tafel en wuift dat we binnen een boterham moeten komen mee-eten. Dat doen we niet. We zetten ons op het terras met een grote tuintafel in het midden en ieder met zijn stoel één meter en meer naar achteren geschoven. De zon schijnt en het is best gezellig warm daar tegen de muur. We praten over koetjes, kalfjes en Corona. ’t Lief vindt het super gezellig maar ik wil weg, nu. Mama geeft me nog patatten savooikool en plantjes mee. Hou u goed en tot snel. Wanneer snel gaat zijn is op dit moment een groot vraagteken.

Onderweg stoppen we in een buurt supermarkt. Een kar moeten wij niet hebben maar aangezien het winkelmeisje liever heeft dat we één nemen doen we dat gewoon. Het is er rustig maar surreëel, aan de kassa staan plexi schermen, winkelmeisjes lopen rond met mondmaskers en klanten houden sjaals en truien voor hun mond. Voor de rest, geen gedrang of gedrum. Waar je anders grijpende handen zag die voor je neus iets willen weggraaien houdt iedereen nu een kar afstand.

De drank-, groeten-, WC papier rekken en diepvriezers waren nagenoeg leeg. Voor de rest viel het nog mee. Amper een week geleden kende ik alleen Orval hamsteraars en telde ik hoeveel gram chips per persoon dat was als ik een grote zak Peper & Zout moest delen met de kaart spelers. En ziet dat nu.

Ik stuurde een bericht naar een vriendin : ‘Ik heb voor zes dagen eten gekocht…. ben ik nu een hamster?’ Ze verzekerde mij van niet.

We passeerden langs onze bakker. Het brood uit de automaat was nog warm. Een vrouw zei me dat zij broodautomaten en bakkers van vijf omliggende dorpen had afgereden om dan nu eindelijk brood te vinden. Deze namiddag bijgebakken, klonk het, tot zover het feit dat bakkers alleen ’s nachts werken. We sloegen een praatje, over de plexi plaat aan de kassa, nieuwe werkregelingen maar ook horror verhalen van klanten die 15 broden kopen, niet happy zijn omdat hun favoriete taart er niet is, of de meisjes in de winkel uitschelden.

De rest van de namiddag deed ik niet veel goeds. Constant refreshte ik nieuwssites. Zocht statistieken en maakte op basis van deze mijn eigen excel file. Ik dacht na over wie ik nog gezien had, waar en hoe dat contact verliep en maakte een tijdlijn. ZOT dus.

Mij goesting voor spaghetti heeft mij gered. En voor het eerst sinds lang maakte ik echt enkel en alleen spaghetti. Niet twee wortelen snijden, nog wat afwas insteken, één paprika kuisen, een pot afdrogen, nee, deze keer geen 100 dingen te gelijk.

1243 Besmet
10 Overleden

We trokken erop uit met Vegas, voor een wandelingetje van 3,3 km. Onderweg spreken ’t lief en ik over de Corona Quarantaine die er aan staat te komen.

Hij vind het niet zo moeilijk moest hij moeten thuis blijven. Nee, voor ons is dat ook zo, zeg ik hem, maar sommige mensen wonen op een appartement, zijn niet gewoon om zoveel samen te zijn of hebben een heel complexe thuis situatie. Wat als zij samen ‘opgesloten’ worden? Wij daarentegen zijn al een jaar of vijf zo goed als 24/24 bij elkaar en hebben een tuin waar je een stevige wandeling in kan maken.

Later op de dag komt het nieuws, vanaf morgen 12 uur wordt het openbare leven herleid naar het minimum, alleen apotheken, voedingswinkels en winkels met dierenvoeding mogen open blijven. De rest moet dicht. Wandelen en fietsen mag nog, zolang het in je eigen omgeving is. een opluchting, we kunnen nog buiten.

De rest van de dag rommelde ik wat papieren uit. Iets actiever zit er, met mijn huidige gemoedstoestand niet in.

‘ t Lief, tikt op de venster, hoort is zegt hij. Samen brullen we “Hold me now, don’t cry,… “ We lachen, hij gaat verder aan het werk en ik roep hem Dirty Dancing gewijs na: “Johnny, hey Johnny”. Want ja, in zijn jonge jaren leek ’t lief heel sterk op Johnny Logan.

‘S avonds stuur ik wat berichten over en weer met mijn jongste zus en dochterlief. De beslissing is gevallen, dochterlief wordt op technische werkloosheid gezet. Daar ben ik blij om. Mijn zus spreekt over ongeziene drukte in de supermarkt, ik wens haar sterkte voor de komende dagen.

Vandaag ga ik verder met mijn grote kuis boven. ’t Lief zit op zijn klein wit Ikea stoeltje en plukt de ruskes tussen de klinkers weg. Aan de hand van waar het kinderkrukje ’s avonds staat, zie ik hoe ver hij die dag gevorderd is.

Klantjes stoppen, ieder met zijn eigen Corona verhaal. Zo verteld er eentje dat hij op het werk werd uitgelachen om zijn handschoenen en mondmasker. Dus nam hij maar drie weken verlof omdat hij geen risico wil lopen aangezien zijn vrouw een auto-immuun ziekte heeft.

Een andere verteld dat er toch wel heel weinig kindjes op de schoolopvang waren. Gezonde grootouders vertellen dat hun kinderen de kleinkinderen vervroegd kwamen ophalen omdat deze ’s nachts hadden gehoest en zij absoluut geen risico’s willen lopen.

Er passeert ook een wielergroep van zes. Wij roepen hen na dat ze met teveel zijn. Lachend antwoord een van hen : ‘Wij zijn samen naar Spanje geweest dus dit kan geen kwaad.” Ik denk bij mezelf, nee, dat is waar, maar straks zit jij met je vrouw en kinderen aan de eettafel. En die vrouw en kinderen gaan dan ook nog is weg met een vriend(in), die dan weer naar huis gaan en met hun gezin aan tafel zitten. Dus nee, dit is niet oké.

Je merkt dat de meningen verdeeld zijn. Sommigen zien het gevaar, anderen denken nog altijd dat het maar om een griepje gaat.

‘S avonds krijg ik dochterlief bezorgd en boos aan de lijn. Zij heeft astma en moet van haar werkgever blijven werken. Zelf is ze er niet gerust op en ik ook niet eerlijk gezegd.

Ik voel me voos. Een combinatie van een teveel aan alcohol gisteren en de bedenking dat heel dat Corona gedoe mega grote rampen zijn!

Ik wil niet stilzitten. Ik moet iets doen, iets waar ik niet teveel bij moet nadenken. Dus besluit ik de badkamer kastjes leeg te rommelen. ’t Lief werkt buiten. Af ten toe wandelen of fietsen er klantjes voorbij. We slaan een praatje. Het ’t lief vanop zijn gat op de klinkers, ik hangend uit het living raam en zij vanop de straat.

Afspraken die ik gisterenavond nog maakte met een ex-collega en mijn zus zeg ik af. ’t Lief wil nog wel naar de zus. Ik liever niet, dus blijven we thuis.

We besluiten om de komende week onder ons tweetjes te blijven. Nee, we voelen ons niet ziek. Maar wat als we wel ziek zijn en andere mensen ziek maken? Dus nee, thuisblijven it is.

Zaterdag – 14 Maart 2020
’s Morgens doe ik wat papierwerk. Beantwoord ik e-mails en herplan ik feesten en evenementen.

Ik heb zuurstof nodig, lucht. Wandelen dus, het lief en de teckel gaan mee. Onderweg slaan we een praatje met de buren.

Eentje grapt over het feit dat we meer afstand moeten nemen terwijl de andere vertelt over een gestorvene die nu – verplicht – in een héél intieme kring begraven wordt. Over de familie die haar laatste wens (de overledene had haar begrafenis helemaal uitgeschreven) niet kan inwilligen. Mijn hart breekt.

We gaan verder. Een groep wielertoeristen passeert ons, ik zie eentje tuffen op straat en voor het eerst in mijn leven vraag ik me af of dat wel veilig is.

Vegas versnelt zijn pas, een zwarte Cocker zit hem op de hielen. Ik zie dat zijn baasje het moeilijk heeft omdat de Spaniël zo hard aan zijn lits trekt. Wij besluiten te wachten. Kleine Fonne wil graag spelen, Vegas daarentegen, die zat erbij en keek de andere kant uit. We slaan een praatje over hondje en Corona en wandelen door.

Terug thuis kijken we TV. Het nieuws en een dutje voor mij.

’t Lief wil persé naar de supermark maar ik wil absoluut niet mee. Zoals gewoonlijk komt hij thuis met de helft van de boodschappenlijst, niet zijn fout deze keer maar de schuld van lege rekken.

‘S Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden voor een: ‘Nodig eens twee werkloze café bazen uit’ diner.

Tijdens het aperitief inclusief Moscow Mule is het onderwerp Corona. Dat wij werkloos zijn en zij deeltijds van thuis en deeltijds vanop kantoor werken. Over de lockdown parties en nog snel even een avondje in een klein restaurant doorbrengen. Dat ’t lief maar de helft van de boodschappen meehad en dat zij bij een bevriend restaurant de groenten aan inkoopprijs gingen opkopen. Ons onbegrip voor de toilet papier hamsters en hoe wij in Thailand méér dan 10 dagen overleefd hebben zonder.

De rest van de avond praten we zoals altijd. Over familie, katten, huizen, verbouwingen, eten, restaurants, reizen ,… wanneer ik na wat wijntjes, een cognac of twee en de Stones voor de Beatles zie, is het tijd om naar huis te gaan.

Thuis vroeg ik me luidop, via Facebook af wie ziek was of wie iemand kende die ziek was. Want nee, ookal hou ik me aan de richtlijnen, ik ben nog niet helemaal mee.